Άνθρωπός μου για εμένα είναι αυτός, που όταν τον σκέφτομαι, η καρδιά μου έχει βρει το σπίτι της.

Για την 30η επέτειο της ταινίας "The Blues Brothers", η εφημερίδα του Βατικανού ‘L’Osservatore Romano’ χαρακτήρισε το φιλμ ως «κλασική ταινία Καθολικισμού» προτείνοντάς την στους καθολικούς αναγνώστες της. Σαν σήμερα στις 5 Μαρτίου του 1985, ο John Belushi βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ναρκωτικών στο Chateau Marmont του Los Angeles.

Ένα παμπάλαιο σχολικό λεωφορείο ανακαινίστηκε και μεταμορφώθηκε στο ομορφότερο σπίτι...

Ένας σκιτσογράφος σχεδιάζει τους ίδιους χαρακτήρες χιλιάδες φορές κατά τη δημιουργία ενός κόμικ. Θα πίστευε κανείς πως είναι σε θέση να σχεδιάσει τους χαρακτήρες του με κλειστά τα μάτια. Θα μπορούσε όμως στην πραγματικότητα; Το 1947, το περιοδικό Life αποφάσισε να μάθει την αλήθεια προκαλώντας 10 σύγχρονους καλλιτέχνες να κάνουν ακριβώς αυτό – να σχεδιάσουν τους χαρακτήρες τους με τα μάτια τους κλειστά. Τα αποτελέσματα, περιττό να αναφέρω, πως ήταν ξεκαρδιστικά. Οι περισσότεροι από τους σκιτσογράφους ήταν ιδιαίτερα επιτυχείς στην εκ νέου δημιουργία των ατομικών χαρακτηριστικών των ηρώων τους, αλλά τα τοποθέτησαν σε λάθος σημεία.

Ξέρετε πως αποκαλείται πλέον η αδυναμία των ανθρώπων να ζήσουν με τους κατώτατους μισθούς στην Ελλάδα του 2015; Μάλλον ξέρετε γιατί την έχουμε ενσωματώσει και εμείς οι ίδιοι ως ηλίθιοι, μετατρέποντας το αυτονότητο (και κεκτημένο με αίμα) δικαίωμά μας στην εργασία με ανθρώπινους όρους και ασφάλεια, σε ζήτημα φιλανθρωπίας: humanitarian issue (=ανθρωπιστικό ζήτημα), έτσι απεκάλεσε ο δημοσιογράφος του BBC Mark Lowen το ζήτημα του minimum wage, εκφράζοντας την ψευτοενοχική ευαισθησία του (πρώην δήθεν) αποικιοκράτη. Τα συμβόλαια μηδενικής αμοιβής στη χώρα του, (0 hours contracts) πώς τα αποκαλεί άραγε; Μαγικά; Γιατί αν έχεις τέτοια, και άνεργος δεν θεωρείσαι και να ζήσεις είναι αδύνατον: Φιλοσοφικόν παράδοξον της εποχής μας.

Όταν οι αμερικανικές ταινίες κυκλοφορούν στην Πολωνία, δεν χρησιμοποιούνται οι ίδιες αφίσες με αυτές της Αμερικής. Λαμβάνεται καλλιτεχνική άδεια και στη συνέχεια παρουσιάζεται –μέσω της νέας αφίσας- μία σουρεαλιστική άποψη της ταινίας. Σε αντίθεση με τις απλές αμερικανικές αφίσες, όλες οι πολωνικές έχουν «νόημα», αν τις κοιτάς επίμονα για αρκετή ώρα.

"American Sniper", "Big Eyes", "Foxcatcher", "Mr. Turner", "The Imitation Game", "Selma", "The Theory of Everything", "Wild" αυτή είναι η βασική λίστα των ταινιών που έχουν τις περισσότερες ή σημαντικότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ, έχουν κερδίσει ήδη Χρυσές Σφαίρες, έχουν πρωταγωνιστήσει στην επικαιρότητα, είτε επειδή άγγιξαν αμφιλεγόμενα πολιτικά θέματα ("Αmerican Sniper", "Selma") είτε λόγω της τεράστιας προώθησής τους ("Unbroken") είτε απλώς χάριν σε αυτήν καθεαυτή την καλλιτεχνική ή και εμπορική τους επιτυχία.

Κάθομαι και μετράω: Superman, Spiderman, ,Batman, Blade, Daredevil, X-Men (παρόν, παρελθόν και μέλλον), Hulk, Hellboy, Catwoman, Ghost Rider, Iron Man, Captain America, Thor, Watchmen, Green Lantern, Wolverine, Guardians of The Galaxy, φυσικά το πολυαναμενόμενο “Avengers: Age of Ultron” – όπου και η Marvel τα δίνει όλα γυρίζοντας trailer για το trailer της ταινίας και με μια πληθώρα υπερηρώων να κατακλύζουν τις αίθουσες το 2015 (Antman, Fantastic Four, Deadpool, “Batman vs Superman: Dawn of Justice”, “Captain America: Civil War”, “X-Men: Apocalypse”)... Αναρωτιέμαι: Πόσοι υπερήρωες χρειάζονται για να σώσουν τον ταλαίπωρο πλανήτη μας; (δηλαδή την Αμερική). Ή ακόμη και τον γαλαξία μας (Δηλαδή τη σωτηρία που θα ξεκινήσει από την Αμερική). Και αν δεν τα καταφέρνουν μια και καλή όλοι οι προαναφερθέντες, γιατί δεν βρίσκουμε κάποιον άλλο πιο αποτελεσματικό; Γιατί στο χάος που λέγεται ‘Κόσμος Υπερηρώων’, υπάρχει τρελή δόση χιούμορ φίλοι μου. Γι’αυτό.

Έχει την πλάκα του να βλέπεις πώς θα ήταν διάφοροι χαρακτήρες, τοποθετημένοι σε διαφορετική εποχή ή με άλλα χαρακτηριστικά απ’ αυτά που τους έχεις συνηθίσει. Πόσω μάλλον, όταν χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων μεταφέρονται στη σύγχρονη εποχή και ταυτόχρονα απομυθοποιούνται εκείνα τα στοιχεία που τους διακρίνουν όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα, με αυτούς τους ήρωες μεγαλώσαμε και δεν θέλουμε να χάσουνε… την αθωότητά τους, αλλά να πούμε την αλήθεια έχει πλάκα το συγκεκριμένο project του Κροάτη σκιτσογράφου Vanja Mrgan. Δείτε παρακάτω πως θα ήταν ο Yosemite Sam, ο Hellboy, ο Popeye, ο Batman και πολλοί άλλοι με μπόλικα γένια αλλά και μαλλιά όπου χρειάζεται, συμβαδίζοντας με την καινούρια μόδα. 

Στις 7 Ιανουαρίου 2015, γύρω στις 11:30 δύο φανατικοί μουσουλμάνοι τρομοκράτες εισέβαλαν στα γραφείου του περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι και εκτέλεσαν εν ψυχρώ οκτώ εργαζόμενους στο περιοδικό.

Μορφή επιβλητική που χαράσσεται στο νου από το πρώτο δευτερόλεπτο που την αντικρύζεις. Ταλέντο ωμό και ατόφιο, να βροντοφωνάζει πρωτοτυπία γεννώντας καλλιτεχνήματα προφητικά και σουρεαλιστικά, σε σημείο που καθορίζουν ακόμη και την σημερινή εποχή, 26 χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού τους. Ο Σαλβαντόρ Νταλί είναι εδώ, πιο επίκαιρος από ποτέ και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Μόσχας παρουσιάζει την τεράστια επιρροή του μεγάλου ζωγράφου, αυτή τη φορά στον χώρο των Μέσων Επικοινωνίας.

Αν και ζούνε σε μια ψευδό-Μεσαιωνική περίοδο, πολλοί από τους χαρακτήρες του “Game of Thrones” έχουν αρκετά διαχρονικό στυλ. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η τέχνη του Γάλλου γραφίστα, Mike Wrobel, είναι τόσο προσφιλής. Ο άλλος είναι, φυσικά, η ευαισθησία που δείχνει ο Wrobel μέσω των έργων του για τη δεκαετία του ‘80, η οποία στοχεύει στην τάση μας να γινόμαστε νοσταλγικοί. Η συλλογή των πορτραίτων του στην οποία αναπλάθονται με τη φαντασία του οι κάτοικοι του Westeros ως χαρακτήρες ταινιών από τις δεκαετία του ‘80 και του ‘90 είναι ένα έξυπνο ανέκδοτο στα ενίοτε μελαγχολικά γεγονότα που συμβαίνουν στο “Game of Thrones”.

Ο Δεκέμβριος είναι παραδοσιακά ο μήνας των θαυμάτων. Ειδικά όταν αυτά πασπαλίζονται με χολιγουντιανή λάμψη και αμερικανικό όνειρο, τότε μιλάμε για ένα πραγματικό χριστουγεννιάτικο θαύμα. Ο τελευταίος μήνας για το 2014 μας επιφυλάσσει όχι ένα, αλλά δύο τέτοια θαύματα, που έχουν ως κοινό παρονομαστή την κατηγορία «Κινούμενα Σχέδια». Τυχαίο ή μη –με έμφαση στο μη – λίγη σημασία έχει. Πάμε να δούμε τι είναι αυτό που συνδέει ένα κλέφτη με ένα τσαγκάρη και με έναν λαγό, ο οποίος ήταν γραφτό του να μεταλλαχθεί σε έναν πολύ οικείο μας ποντικό.

Αναμφίβολα το “The Big Bang Theory” είναι μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές των τελευταίων χρόνων. Με το ιδιαίτερο χιούμορ και του ιδιόρρυθμους χαρακτήρες του να λειτουργούν σχεδόν άψογα έχει καταφέρει να κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία. Στο βίντεο που ακολουθεί απεικονίζονται οι ήρωες, σε μορφή κινουμένων σχεδίων, με διαλόγους παρμένους από τη σειρά.

Μετά την πολυσυζητημένη και άκρως επιτυχημένη έκθεση, “512 Hours”, της παγκοσμίου φήμης Marina Abramovic, όπου το κοινό γινόταν ενεργό κομμάτι και οι συμμετέχοντες/θεατές χαρακτήρισαν το εγχείρημα ως «αναζωογονητικό», «απελευθερωτικό» ή ακόμη και ως «καλύτερο από αποτοξίνωση», η καλλιτέχνιδα επιστρέφει όχι με έναν, αλλά με επτά θανάτους, τους οποίους σχεδιάζει εδώ και 25 χρόνια.

«Για ακόμη μια φορά βρίσκομαι στην ίδια θέση και στάση που με βρίσκει οποιοσδήποτε τα τελευταία χρόνια, στην άκρη του διπλού μας κρεβατιού.

Έχουμε μπει δυναμικά στον Δεκέμβριο, στον μήνα με την πιο χαρούμενη γιορτή του χρόνου, τα Χριστούγεννα! Μια γιορτή που θες – δε θες, νιώθεις μία νότα ευτυχίας, χαράς και αισιοδοξίας. Και επειδή είναι δύσκολο να φανταστούμε την περίοδο των Χριστουγέννων χωρίς να δούμε μία εορταστική ταινία, τί καλύτερο από 10+2 ταινίες κινουμένων σχεδίων με θέμα τα Χριστούγεννα που θα απολαύσουν μικροί και μεγάλοι.

«Το κατεβάζουν κάθε χρόνο με το κλουβί κάτω και αποφαίνονται: είναι νεκρό...», σχολίασε καυστικά ένας αναγνώστης της Guardian, ο Jantar. Και δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Θέλετε να σας το πω με τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή; Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται (στις στήλες, στις αίθουσες, στις γκαλερί καθώς «αντικρύζουνε» σκουπίδια.)

Τέσσερις ταινίες μικρού μήκους που δημιουργήθηκαν για το κανάλι του YouTube, School of Life, εξηγούν για ποιους λόγους διαβάζουμε βιβλία, ασχολούμαστε με την Τέχνη και μελετάμε την Ιστορία μας.

Μία φανταστική σειρά εικόνων από τον Καναδό καλλιτέχνη DarrenRawlings που απεικονίζει διάφορους ήρωες της Marvel μαζί με τους αντίστοιχους της DC.

16 μήνες πριν από την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, ενός τείχους που υψώθηκε στηριζόμενο στο μίσος, τον φθόνο και την καταστροφή, ο Bruce Springsteen κανονίζει μια συναυλία στο ανατολικό τμήμα της πόλης που έμελλε να ξεκινήσει ένα μικρό ράγισμα, έναν μικρό σεισμό στα θεμέλια του «Τείχους της ντροπής» και ταυτόχρονα να γεννήσει μια θυμωμένη ελπίδα στις καρδιές των νέων ανθρώπων που διψούσαν για ελευθερία.

Όλοι αγαπούν τους υπερήρωες και θέλουν να είναι οι καλύτεροι φίλοι τους. Αλλά ξέρετε πώς μερικές φορές το να συγκατοικήσεις με τον κολλητό σου, δεν είναι η καλύτερη ιδέα; Το να συγκατοικείς με ανθρώπους, που κερδίζουν τον μισθό τους πετώνταςκαι χτυπώντας εγκληματίες, μπορεί να προκαλέσει ορισμένα προβλήματα στη σχέση σας...

Disney Studios took a fascinating leap into its rich history of drawing and paired the old school drawing with the modern CG animation. The result – “Paperman” – won Disney Studios the first Oscar for animation since 1970.

Ψάχνοντας για νέα anime έπεσα πάνω στο “Soredemo Sekai wa Utsukushi / Τhe World is Still Beautiful”. Σκέφτηκα ότι ο τίτλος είναι αισιόδοξος και λίγη αισιοδοξία τριγύρω ποτέ δεν έβλαψε κανέναν! Λίγο το μεσαιωνικό περιβάλλον στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία, λίγο η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των πρωταγωνιστών… μου κέντρισε τόσο το ενδιαφέρον, ώστε αν και τα επεισόδια είναι λίγα (κράτησε μόλις τρεις μήνες) μπήκα στη διαδικασία να βρω και το manga.

Τίποτα δε μας κάνει να αισθανόμαστε ξανά σαν παιδιά όσο οι απόκριες. Τις ημέρες μέχρι το Halloween, τρομακτικά κινούμενα σχέδια δημιουργούν πάντα το κατάλληλο κλίμα με ανατριχιαστικές ιστορίες και τους διάσημους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων να αποκαλύπτουν τη σκοτεινή τους πλευρά.

Κάποια πράγματα απλώς δεν μπορείς να τα έχεις.

Αν η Μόνα Λίζα έπαιρνε ένα ευρώ για κάθε φωτογραφία θα ήταν σίγουρα η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο και αν οι άνθρωποι έδειχναν λίγο παραπάνω εμπιστοσύνη στη μνήμη τους σίγουρα δεν θα χρειαζόντουσαν όλα αυτά τα ενδιάμεσα που μας κρατούν σε απόσταση από την πραγματική εμπειρία. 

Κρίση: Ουσιαστικό, γένους θηλυκού, η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη της τελευταίας πενταετίας (και βάλε). Ενίοτε αναφέρεται και στην ικανότητα του ανθρώπου να μπορεί να αξιολογεί καταστάσεις όμως εμείς την προτιμάμε για την πρώτη της χρήση. Αυτή του φόβου, των περικοπών, της μιζέριας, της θλίψης και της εξαθλίωσης. Σταμάτα να βγαίνεις, πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδα. Μην χαμογελάς, η κατάσταση είναι σοβαρή. Μην ρισκάρεις, βλέπεις γύρω σου τι γίνεται, βολέψου όπου, όπως και με όποιον μπορείς. Μην ονειρεύεσαι, τα όνειρα είναι για τους ανόητους. Και προς Θεού! Μακριά από θέατρα, συναυλίες, κινηματογράφους και εκδηλώσεις! Ακόμη και αν είναι δωρεάν. Ακόμη και αν γίνονται δίπλα στο σπίτι σου. Δεν έχουμε λεφτά να καλύψουμε τις τρύπες των ταμείων. Κλέιστε κανένα θέατρο να σωθούμε!

Η τραγική πλειοψηφία των φιλμ στον κινηματογράφο στηρίζεται σε ένα αξεπέραστο δόγμα: Πρέπει πάντα να έχεις τον κακό να βάζει εμπόδια και τον καλό να θριαμβεύει στο τέλος ξεπερνώντας τα. Η τραγική πλειοψηφία των κινηματογραφικών ταινιών δεν έχει καμία σχέση με την έκβαση των γεγονότων στην καθημερινή ζωή. Ταπεινή μου γνώμη: δεν θα έπρεπε πάντα να επικρατεί ο αθώος πλην τίμιος και κατατρεγμένος πρωταγωνιστής. Γιατί είναι αρκετά εκείνα τα δείγματα του κακού που έχουν αφοπλιστικά δίκιο και... έκπληξη! Δεν θα υπήρχε τόσο κακό στον κόσμο αν δεν είχαμε πνιγεί στην απάθεια της καλοσύνης. Είναι κάποιοι χαρακτήρες που σου δείχνουν ακριβώς αυτό: Εκεί όπου έχεις αποτύχει στην ουσία σου, γεννιέται ένα τέρας που δεν είναι τίποτε άλλο από το είδωλό σου, όταν τολμήσεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν από τη στιγμή που τα “Φιλαράκια” συστήθηκαν στο κοινό της μικρής οθόνης. Η ιστορία των έξι φίλων, Ρέιτσελ, Φοίβη, Ρος, Τζόι, Τσάντλερ και Μόνικα, κράτησε για 10 χρόνια δημιουργώντας ένα τηλεοπτικό φαινόμενο που ανάλογο δεν είχε εμφανιστεί στην ιστορία.

Για κάποιους είναι το νέο “Wire”, κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι είναι ακόμα καλύτερο γιατί έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις πτυχές μιας υποκουλτούρας και κάποιοι τρίτοι, λιγότεροι, δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμη.

Κανείς δεν γνωρίζει τη μελαγχολία καλύτερα από τον πρώην τραγουδιστή των Smiths, Morrissey. Εκτός, ίσως, από τον Charlie Brown. Και επειδή όλοι γνωρίζουμε πως η δυστυχία αγαπάει τη συντροφικότητα, γιατί δεν «ενώνουμε» και τα δύο μαζί;

Ο Theodor Adorno γράφει κάπου στα “Minima Moralia” πως μια προδοσία σε μια σχέση δεν αφαιρεί κάτι από το μέλλον της. Όχι: αφαιρεί, διαγράφει και κατακρημνίζει το παρελθόν της – γιατί μας φέρνει στο νου ΕΚΕΙΝΑ τα αγαπημένα λόγια και τα ακούμε ξανά με ή χωρίς τη μάσκα τους – μας φέρνει στο νου ΕΚΕΙΝΑ τα καυτά φιλιά και μας φαρμακώνει τα χείλια – μας φέρνει στο νου ΕΚΕΙΝΑ τα τρεμάμενα χάδια και σπαράζει το είναι μας. Θα μιλήσω για σένα.

Ήταν αρχές του Σεπτέμβρη και ενώ όλη η υφήλιος συγκλονίστηκε με το γεγονός ότι οι διασημότητες βγάζουν γυμνές selfie, εδώ, στη μικρή κοινωνία της Αλεξανδρούπολης, μια άλλη αποκάλυψη ήρθε να ταράξει το ξεκίνημα του φθινοπώρου μας! Ένας τυπάκος, ερωτευμένος προφανώς, επέλεξε μερικές δεκάδες τοίχους της πόλης μας για να εξομολογηθεί τον έρωτα του σε μια κοπέλα.

Μετά τους James, Beatles, Bob Marley και άλλους, 

Πολύ πριν, οι παρωδίες, τα spoofs, τα διαδυκτιακά τρολς και memes γίνουν μόδα, ένας άνρθωπος ανήγαγε κυριολεκτικά την κωμική παρωδία σε επιστήμη καταφέρνοντας σχεδόν τριάντα χρόνια μετά να βρίσκεται και πάλι στην κορυφή. Σε αντίθεση με πολλούς εκ των «θυμάτων» του που έχουν ήδη χαθεί από το καλλιτεχνικό προσκήνιο. 

Μόλις ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα 66α φετινά EMMY, ξεκίνησε ένας άτυπος «πόλεμος» ανάμεσα στους λάτρεις των δύο μεγαλύτερων επιτυχιών της τηλεόρασης Breaking Bad και True Detective. Δηλώνω ένοχη γιατί τον πόλεμο αυτόν τον απόλαυσα περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε και λιγάκι εκ του ασφαλούς, αφού «αφορά» δύο από τις δικές μου αγαπημένες σειρές, οπότε χαμένη δεν θα μπορούσα να βγω. Τώρα όμως που πάει, πέρασε και αυτό με νικητή χωρίς αμφιβολία τον Walter White και τη «συμμορία» του, μου έκανε εντύπωση πώς ο προκλητικός σνομπισμός της διοργάνωσης απέναντι στο Game of Thrones πέρασε στο ντούκου, η υπέρτατη – για μένα – σειρά House of Cards απαξιώθηκε για ακόμη μια φορά και πάλι όλοι αναλωθήκαμε στο ερώτημα: Τι εν τέλει προτιμάς; Τον dealer ή τον χρήστη;

The Fashion World of Jean Paul Gaultier: From the Sidewalk to the Catwalk 9 Απριλίου-29 Αυγούστου

Παίρνουμε μια δόση μουσικής και κινηματογράφου, ένα μέρος σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής, μια σταγόνα προγραμματισμού παιχνιδιών, προσθέτουμε άφθονη δόση ψηφιακής τεχνολογίας και έχουμε μια από τις πολλά υποσχόμενες εκθέσεις που γίνονται αυτό το καλοκαίρι στο Λονδίνο.

-Αχ, άκου το τραγούδι “Seniorita” από James... Αυτοί είναι στίχοι! Πόσο ερωτευμένος μπορεί να είναι αυτός που τους έγραψε; Αυτοί είναι άντρες! -Καλή φάση μόνο που το τραγούδι μιλάει για μαριχουάνα.

Όλοι εμείς οι φαν της Sailormoon μείναμε άναυδοι όταν ένα από τα όνειρά μας ξαφνικά έγινε πραγματικότητα… Η μαγική μέρα προβολής του πρώτου επεισοδίου της άνιμε σειράς Sailor Moon Crystal ήταν η 5η μέρα του Ιουλίου. Το είδαμε, το ξαναείδαμε και σας το παρουσιάζουμε (εμπεριέχονται spoiler).

Η εταιρία ALIVAR συνεργάζεται με ένα από τα μεγαλύτερα κτηματομεσιτικά γραφεία της Αγγλίας και το αποτέλεσμα είναι ως φαίνεται εκθαμβωτικό.

Πόσες φορές σου έχει συμβεί να ακούσεις ένα τραγούδι και να νιώθεις κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα να σου διαπερνά το κορμί; Ή με το που παίξουν οι πρώτες νότες μιας μελωδίας να γεμίζει η ψυχή σου θλίψη ή απρόσμενη ευτυχία ανάλογα με τις αναμνήσεις που έχουν ταυτιστεί μαζί της; Μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται τετριμμένα και υπέρ του δέοντος συνηθισμένα, ταυτόχρονα όμως αποτελούν κληρονομιά που μας μετέδωσαν χιλιάδες χρόνια πριν οι πρόγονοί μας, οδηγώντας μας σήμερα στο συμπέρασμα πως μπορεί τελικά η μουσική να είναι ο βασικός λόγος που το ανθρώπινο είδος σκαρφάλωσε με γρήγορους ρυθμούς στην κορυφή των έμβιων όντων του πλανήτη μας. 

Η σχέση ανάμεσα σε μια παρακμάζουσα δομή, όπως ένα πλοίο που σκουριάζει ή ένα κτίριο ξεχασμένο -ίσως επικίνδυνα κοντά στην κατεδάφιση- και στην τέχνη του Δρόμου είναι γνωστή, απαράμιλλα ελκυστική και ιδιαίτερα διδακτική, από τους τρόπους που το «φαίνεσθαι» μπορεί να πλαστεί και να αποδοθεί υπό ένα εντελώς καινούριο φως, έως τους τρόπους με τους οποίους η τέχνη συνομιλεί με τον χρόνο, δίχως να υπάρχει φραγμός στο αν απευθύνεται στο παρελθόν, στο παρόν ή στο μέλλον. Εξετάζοντας τη σχέση αυτή ταξιδεύουμε στο Παρίσι και σε ένα εγκαταλελειμμένο σουπερμάρκετ, το, τώρα πια, γνωστό ως «Μαυσωλείο» των Sowat και Lek. Θυμηθείτε τους.

Πριν από μερικές μέρες είχα την τύχη να παρεβρεθώ στην φοβερή διοργάνωση του TEDx Θεσσαλονίκη με θέμα: «Κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή», εμπνευσμένο από το απόφθευγμα του ποιητή T.S.Eliot: “What we call the beginning is often the end. And to make an end is to make a beginning. The end is where we start from.” Καταξιωμένοι και πολυπράγμονες ομιλητές έδωσαν την δική τους οπτική ως προς το προαναφερθέν θέμα, μοιράζοντας τις εμπειρίες τους, τις φιλοδοξίες και τα όνειρά τους, αναφερόμενοι κυρίως στον τρόπο με τον οποίο ανακάλυψε ο καθένας τους την μεγάλη ευκαιρία που βρίσκεται καλά κρυμμένη πίσω από ένα πρόσκαιρο «τέλος». Η ίδια η διοργάνωση τελείωσε ομοίως υπέροχα και «αλληγορικά», καθώς τελευταίος ομιλητής της ήταν ο ζωντανός θρύλος, ελληνικής καταγωγής, George Lois, ένας έφηβος ογδόντα τριών ετών και ο πλέον κατάλληλος να σου διαλύσει τις αμφιβολίες και τους φόβους, ώστε να μπορέσει να ανάψει μέσα σου η σπίθα της δημιουργίας.

Passoni Nature. Σχεδιασμένη από την Benedetta Tagliabue.

Μία πόλη, 1102 χορευτές και χορεύτριες, ένα παγκόσμιο ρεκόρ!

Και γιατί όχι και τα δύο; Ο κύριος Πόλυς Δημητριάδης, μετά από χρόνια εργασίας στο εξωτερικό, επέστρεψε στην Ελλάδα της ανεργίας και των μηδενικών ευκαιριών και κατάφερε όχι μόνο να μην πτοηθεί, αλλά να δημιουργήσει μικρά, ευφάνταστα έργα τέχνης στο όνομα της τεχνολογίας.

Βράδυ περασμένης Παρασκευής καταλήγω στα μπουζούκια. Μην ρωτήσετε γιατί. Λίγο τα πολλά ποτά που είχα πιεί, λίγο κι η υπόλοιπη παρέα που ψήθηκε, λίγο και η ξαφνική μου διάθεση να παρακμάσω, να μην σας τα πολυλογώ… Εμπρός καλή μου παραλιακή… Ως εκ τούτου σκέφτηκα να συνδυάσω και λίγο το τερπνόν μετά του ωφελίμου και να σας μεταφέρω το στυλιστικό κλίμα των μπουζουκιών, πρώτον γιατί οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ δεν κοιμούνται ποτέ και δεύτερον ντάξει, πόση ώρα να αντέξεις να παρακμάζεις χωρίς έστω ένα διανοητικό διάλειμμα...

Πώς θα σας φαινόταν να έχετε μια ζούγκλα στο σπίτι σας; Η εταιρεία DEDON, εμπνευσμένη απο τις «περιπέτειες» της παγκόσμιας καμπάνιας της DEDON Tour De Monde, στοχεύει να κάνει ακριβώς αυτό. Όμως εδώ δεν πρόκειται για μια απλή ζούγκλα. Η πολυτελής εταιρεία εξωτερικών χώρων χρησιμοποιώντας την τεχνική κοπής με λέιζερ σε λευκά panles αλουμινίου και έχοντας σαν βάση χρώματος το μαγευτικό λευκό, αξιοποιεί μέχρι τέλους τις πρωτοποριακές ιδέες του σχεδιαστή Daniel Pouzet και τα σχέδια της συζύγου του Marilena Oprean.

Ο Ernest Zacharevic είναι ένας Λιθουανός street artist, ο οποίος έχει τραβήξει το ενδιαφέρον με τις δημιουργικές και άκρως παιχνιδιάρικες ζωγραφιές του που κοσμούν το Pengang της Μαλαισίας.

Θα καταστραφώ. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα καταστραφώ. Με τόσες σειρές που ήδη παρακολουθώ, με άλλες τόσες που περιμένω πώς και πώς να βγουν και με τους νέους κύκλους των παλαιοτέρων να σκάνε σιγά-σιγά μύτη το έχω δεδομένο. Για να πω την αλήθεια, δεν είναι όλες οι σειρές που παρακολουθώ άρτια οργανωμένες ή καλογυρισμένες. Αλλά αν κάποια από αυτές «γραντζουνίσει» το ενδιαφέρον μου και σκαλώσω μαζί της, αυτό ήταν. Μ' αρέσει δε μ' αρέσει η εξέλιξή της, είμαι καταδικασμένη να τη δω μέχρι τέλους. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μια σειρά που είναι δυνατή στα πάντα: σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες... όλα σε κρατάνε σε εγρήγορση και ας παίζεται σε δίκτυο όπως το BBC, που δεν είναι φημισμένο για την ποιότητα των σειρών του όπως αντίστοιχα γίνεται για παράδειγμα με το HBO.

Κάτι περίεργο συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη... Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν την εμφάνισή τους μυστηριώδεις και ανεξήγητες καταστάσεις. Εμπλέκονται άνθρωποι με μυστικά και καλά κρυμμένο παρελθόν, λαμβάνουν χώρα σατανικές συμπτώσεις και ένοχα βλέμματα. Και ο μόνος που μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτές τις ιστορίες είσαι εσύ, αγαπητέ μου αναγνώστη!

«Όταν αλλάζουν τα συναισθήματά μας, αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο. Η Layla Mehdi Pour σχεδιάζει ένα ρολόι τοίχου που αποτελείται από δύο επικαλυπτόμενες επιφάνειες των δώδεκα ιντσών η καθεμιά. Το χαμηλότερο ψηφίο είναι προσκολλημένο στον μηχανισμό του ρολογιού ενώ ο άνω μηχανισμός μπορεί άνετα να περιστραφεί: με αυτόν τον τρόπο, μπορείς εύκολα να αποκτήσεις απρόβλεπτα παιχνίδια με τις σκιές καθώς και διαφορετικούς σχηματισμούς του αντικειμένου, οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν οποιαδήποτε στιγμή».

Χιλιάδες μέχρι θανάτου θαυμαστές, εκατοντάδες επιτυχημένες συναυλίες, ίντριγκες και πάθη, μουσικές ιδιοφυΐες, έρωτες, απρόοπτα, ξαφνικοί θάνατοι, ατελείωτες τουρνέ, προκλητικά εξώφυλλα, αψιμαχίες, συνεντεύξεις και ένα ντοκυμαντέρ για την καριέρα τους προτού γίνουν μόδα και mainstream. Με δυο λόγια, αυτή είναι η μεγαλύτερη μπάντα των τελευταίων τριάντα χρόνων: κυρίες και κύριοι, This is Spın̈al Tap.

O καλός μου φίλος Θ., γνωστός ως Λιμενάρχης ή Ναύαρχος, είναι ψηλός, ευθυτενής, πολυσχιδής και πολυπράγμων. Κυρίως όμως, δεν έχει χάσει την ικανότητά του να θέτει ερωτήματα. Ερωτήματα ακόμη και για θέματα που είναι αυτονόητα για άλλους. Κανένα όμως ερώτημα δεν είναι αυτονόητο, ή ανόητο, όταν δεν είσαι ανόητος. Σε μια συζήτηση με φίλους του στην οποία αναφέρθηκαν στην Πωλίνα, τον Ρακιντζή και τον Bach (μεταξύ άλλων πολύ πιο πικάντικων, είμαι σίγουρος), προέκυψε το ερώτημα του τίτλου: Είναι η ποιότητα στην τέχνη αυταπόδεικτη;

«Η αυτοκινητική τεχνολογία της Aisin, μίας εταιρείας που ανήκει στην Toyota είναι «κρυμμένη» στα διαδραστικά έπιπλα που σχεδίασε το γνωστό δίδυμο Γιαπωνέζων καλλιτεχνών, Setsu & Shinobu Ito. Είναι σαν «κομμάτια» σε ένα αρχιπέλαγος και έτσι δημιουργείται ένα φυσικό και συναισθηματικό σενάριο για το μέλλον».

Σήμερα θα «γνωρίσουμε» ξανά τη λέξη πάθος! Πάθος για δημιουργία και μοναδικότητα! Η Στέλλα και η Δήμητρα, καλλιτέχνες της πόλης, μας ξεναγούν και μας προτρέπουν…. «γίνε κι εσύ χομπίστας!».

Περπατάω στο δρόμο φανερά προβληματισμένη: τι να γράψω αυτό το μήνα για τη μόδα, κάτι που να έχει και μια νότα άνοιξης… Σταματάω, δίχως ίχνος έμπνευσης, να πάρω τσιγάρα και με την άκρη του ματιού μου βλέπω εξ αριστερών μου ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό στα χρώματα του ουράνιου τόξου, γυρνάω ξαφνιασμένη και αντικρίζω ένα φωσφοριζέ πλήθος περιοδικών μόδας. Αυτό είναι, σκέφτομαι! Τι καλύτερο από μία ομαλή προσγείωση από την σανελική Ντωβίλ στη σύγχρονη ελληνική αντίληψη περί μόδας. Διαλέγω μία υπερπολυτελή συλλεκτική έκδοση πασίγνωστου περιοδικού και σκέφτομαι πως αν μη τι άλλο, οι πιο έμπειροι από μένα συνάδελφοι συντάκτες μόδας, δεν μπορεί, κάτι παραπάνω θα ξέρουν…

Φωτογραφίες από το "Milan Design Week 2014".

Το τηλέφωνό μου είναι εξ ορισμού ηλίθιο. Δεν είναι smart, αν και με την αρχική σημασία που είχε η λέξη στον μεσοπόλεμο, είναι αρκούντως κομψό. Δεν έχει σύνδεση με το διαδίκτυο που σημαίνει ότι μπορώ ακόμη να περιμένω κάτι στην ηλεκτρονική μου θυρίδα όταν επιστρέφω στο σπίτι. Επίσης έχω την πολυτέλεια να κοιτάζω γύρω μου στον υπόγειο.

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, σου φώναξα δυνατά με σφιγμένες γροθιές, καθώς το νερό της βροχής θόλωνε τα μάτια μου πως «κουράστηκα να χάνω ανθρώπους από τη ζωή μου!» Και τότε έφυγες.

Miko (ιέρεια)… είτε πρωταγωνιστεί είτε απλώς συμμετέχει σε anime, δίνει μια ιδιαίτερη αίσθηση του τόπου και του χρόνου συνδέοντας άμεσα την καθημερινή ζωή της Ιαπωνίας με την ετερογενή ιδεολογία της κουλτούρας της.

Πριν από περίπου τρία χρόνια, βρέθηκα για μία σύντομη πρωινή εκδρομή στην Ντωβίλ, μια παραλιακή πόλη στα βόρεια της Γαλλίας, στην οποία η πασίγνωστη Κοκό Σανέλ είχε ανοίξει και διατηρούσε το πρώτο της κατάστημα ρούχων. Αυτή ήταν και η μοναδική ιστορική πληροφορία που γνώριζα για την πόλη, όποτε πήγα εκεί απείρως προκατειλημμένη πως θα ανακαλύψω «το στίγμα»-το αποτύπωμα της θρυλικής Σανέλ στην κουλτούρα της πόλης.

Κατά καιρούς έχουμε δει πολλούς καλλιτέχνες να δίνουν ζωή σε άψυχα αντικείμενα όπως τα υπέροχα τοπία και οι προσωπογραφίες που δημιούργησε ο Άγγλος Carl Warner αποκλειστικά με κάθε λογής φαγώσιμα... Ή το πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή του ανθρώπου στον πεντανόστιμο, βρώσιμο μικρόκοσμο όπως τον δημιούργησε η σουρεαλιστική φαντασία του Christopher Boffoli με τις λεπτομερείς απεικονίσεις του. Άλλοτε πάλι είναι κλασικοί πίνακες που ζωντανεύουν και «κινούνται» χάριν της κοπιαστικής και ταλαντούχας δουλειάς του Ιταλού σκηνοθέτη Rino Stefano Tagliafierro και της ομάδας του. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν να περάσει αυτή η τάση και στα βιβλία.

Σκάνδαλο στην Tate: Μικρός αναρχικός σπόρος θηλυκού γένους σκαρφαλώνει σε γλυπτό δέκα εκατομμυρίων δολαρίων και οι γονείς βγάζουν γλώσσα και από πάνω: «ήταν πάντα ενάντια στο κατεστημένο» διακηρύττουν για την εννιάχρονη Sissi Bell Bolongaro-Trevor οι γονείς της.

Μυστήριο, σιωπή και αίσθηση της απουσίας χαρακτηρίζουν την ατμόσφαιρα των αποκαλυπτικών εικόνων του Ιταλού φωτογράφου Giacomo Costa από την πόλη της Φλωρεντία. Εικόνες αντιφατικές, διαυγείς αν και σκοτεινές, ελκυστικές και παράξενα όμορφες στη φρίκη τους, συμπυκνώνουν την παραδοξότητας μιας «ποιητικής της καταστροφής»

Η Γερτρούδη, ως πρόεδρος, ξερόβηξε και όλοι οι παρευρισκόμενοι κατάλαβαν ότι είχε έρθει η ώρα για να σοβαρευτούν:

Τα δημοσιεύματα τη χαρακτηρίζουν ως την «μεγαλύτερη και καλύτερη εν ζωή χορεύτρια», ως «προστατευόμενη του Νουρέγιεφ», μιας και υπήρξε μαθήτρια του, ως την «μεγάλη σύγχρονη ντίβα της διεθνούς χορευτικής σκηνής». Ο λόγος για τη Sylvie Guillem φυσικά, τη Γαλλίδα χορεύτρια της Όπερας του Παρισιού και του Βασιλικού Μπαλέτου της Covent Garden, η οποία έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από τις 19 έως τις 30 Δεκεμβρίου, χορεύοντας μετά από πολλά χρόνια πάνω στις πουέντ της.

Ταλέντο, ιδιορρυθμίες, ενίοτε τρέλα αλλά και μια μεγάλη δόση δράματος είναι τα βασικά συστατικά, για να χτιστεί ένας μύθος γύρω απο τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Πολλές φορές θεωρούνται και απαραίτητα, για να μετατραπούν σε ισχυρό παραισθησιογόνο για τους απανταχού στερημένους junkie – κοινούς θνητούς, οι οποίοι θα έκαναν τα πάντα για να πάρουν μια δόση απο τους καλλιτέχνες «θεούς» τους.

Πού είσαι; Tι έγινε; Tι έγινα; Tι γίναμε; Πού πήγες και πού πήγα; Πού πήγαμε. Μοναξία. Μόνος; Μόνη. Μόνοι. Πού είσαι; Πού πήγες; Πού πήγαμε; Σκοτάδι.

Κάνοντας ήσυχος τη νυκτερινή σου βόλτα, χωρίς να το καταλάβεις, γίνεσαι συμμέτοχος σε ένα παράξενο θρίλερ. Δίπλα σου ζωντανεύουν γκροτέσκες παραστάσεις μηχανικών τεράτων, που επιτίθενται σε τομάρια ζώων. Τα φαντάζεσαι άραγε όλα αυτά; Πως θα σου φαινόταν, αν όντως το θρίλερ μεταφερόταν από την οθόνη ή το θέατρο στο σκηνικό της πόλης; Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο J.Curtis, σχεδιάζοντας την εικόνα μιας «Μυθικής Κρετώδους Παράστασης» στους χώρους του νυχτερινού Λονδίνου.

(Όσο γράφω τη συνέχεια του πονήματός μου-διαμαρτυρίας κοινωνικοανθρωπολογικής και μεταφυσικής ανάλυσης για τη σύγχρονη τέχνη).

Μπορεί οι τόποι να είναι μακρινοί, αλλά οι εικόνες είναι οικείες. Βραζιλία, Ρίο ντε Τζανέιρο, καρναβάλι, γιγάντιο άγαλμα του Ιησού, φαβέλες: εντοπίστε την εικόνα με την πιο αρνητική αντιστοίχιση στο μυαλό του μέσου γνώστη και των πέντε. Κάποια δεδομένα, όμως, μπορούν να αλλάξουν, και οι αντιλήψεις να εξομαλυνθούν, έως και να αντιστραφούν. Σε μια δραστική αλλαγή νοοτροπίας, αλλά και απτής πραγματικότητας ελπίζουν οι streetartists, όπως το δίδυμο των Ολλανδών καλλιτεχνών Haas&Hahn, ή ο Γάλλος βραβευμένος με το βραβείο Ted, JR, αλλά και πολλοί άλλοι, ντόπιοι και μη, που προσπαθούν να περάσουν ίσως το πιο καίριο μήνυμα στις συνειδήσεις της παγκόσμιας κοινότητας: οι φαβέλες δεν είναι εστίες εγκληματικότητας και ασθενειών, αλλά σχηματισμένες και λειτουργικές κοινωνίες που παλεύουν για τη συνέχιση και την αυτοβελτίωση τους.

« Ήταν μόνος και δεν έκανε τίποτα άλλο από το να βρίσκει τον εαυτό του. Λοιπόν, απολάμβανε τη μοναξιά του και σκεφτόταν πολύ ωραία πράγματα για ώρες ολόκληρες. » Νίτσε.

Ένιωθα το νερό της θάλασσας να μου γαργαλάει τα πόδια. Μύριζα τον αέρα. Μύριζα τη θάλασσα. Μύριζα την ηρεμία. Μύριζα τη χαρά, το γέλιο. Μύριζα την ελευθερία.

Ο γραμμικός κόσμος του ΙΕΜΖΑ έρχεται εκ Γαλλίας. Είναι αλλόκοτος, είναι τρομακτικός, ή τελικά κυνικά αληθινός; Οι σχεδόν αρχιτεκτονικές γραμμές του street καλλιτέχνη βρίσκουν φιλοξενία στις σελίδες μας, ενώ προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το έργο ενός σπάνιου δημιουργού των δρόμων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Ο Νίτσε έγραψε «Αυτός που δεν ξέρει να δίνει τίποτα, δεν ξέρει και να νιώθει τίποτα» και ο Αλεχάντρο Ζοντορόβσκι έλεγε «Ό,τι δίνεις το δίνεις σε σένα. Ό,τι δίνεις το αφαιρείς από σένα». Εγώ; Μην περιμένεις να πάρεις, ό,τι δώσεις.

Και για όποιους δυσκολεύονται 手塚治虫… Ό,τι μπορεί να θεωρηθεί ο Disney για τα δυτικά κόμιξ, αποτελεί ο Tezuka για τα ιαπωνικά manga αλλά και τα anime: "the father of manga", "the god of comics" και "kamisama of manga" είναι κάποιοι από τους «τίτλους» που του έχουν αποδοθεί.

Στα μουσεία, θα μου πείτε. Και ημιθανής να είναι, αν την πάρεις και τη στήσεις στον τοίχο ως μεγάλο αριστούργημα, την περιβάλλεις με περισπούδαστες ακαδημαϊκές περικοκλάδες και, κυρίως, αν τη χρησιμοποιήσεις πλυντηριακώς (για να ξεπλύνεις την ντροπή σου, το μαύρο σου χρήμα, τον καημό σου, τις γνώσεις σου, τον μισθό σου, την αδυναμία σου να δημιουργήσεις και τα παρόμοια) έχεις συμβάλει τα μέγιστα στη θανατική της καταδίκη.

Πλησιάζει η μεγάλη μέρα που το πέμπτο κατά σειρά remake της ταινίας “The Great Gatsby” θα προβληθεί στην Ελλάδα. Μια ταινία που θα μας βάλει σε δίλλημα συγκρίσεων με τα προηγούμενα κινηματογραφικά έργα που βασίστηκαν στο ομώνυμο βιβλίο του Scott Fitzgerald. Εγώ, ως φανατική της ταινίας “The Great Gatsby” (1974) με πρωταγωνιστές τον Robert Redford και την Mia Farrow θα προσεγγίσω την ταινία αναφορικά με την ενδυματολογία του έργου.

Θυμάμαι πήγαμε βόλτα. Δε το είχαμε κάνει ποτέ. Τόση ιστορία, τόσο παρελθόν, αλλά μια βόλτα ποτέ.

Τελικά αυτή η στήλη πραγματεύεται street art ή ιστορικά θέματα για τον βίο και πολιτεία της αγγλικής αριστοκρατίας; Πώς ένας «Δούκας» ξετρυπώνει από το μακρινό παρελθόν και απρόσμενα εμφανίζεται ανάμεσα σε spray-paints, στένσιλς και σκαλωσιές, διατηρώντας όμως απαράμιλλη την αίγλη του τίτλου του; Ο νέος κόσμος στον οποίο ο «Μαύρος Δούκας» αναγεννήθηκε δεν χαρακτηρίζεται από χρυσά κουτάλια και επιβλητικά κάστρα. Δεν απαντά πια σε κανέναν βασιλιά, δεν ανήκει σε καμιά σνομπ αριστοκρατία.

H φίλη μου ήταν ανένδοτη: “Δεν του στέλνω μήνυμα. Ούτε εξώδικο δεν θα του έστελνα...να το πάρει και πάνω του!... κατάλαβες δηλαδή, βγαίνουμε, τρώμε, πίνουμε, μας συνοδεύεις σπίτι, μας φιλάς, (καλά φιλιόμαστε αμοιβαίως), μας λες ότι πέρασες πολύ ωραία, κι εμείς επίσης, μας λες καληνύχτα, μας λες ότι θα μας πάρεις τηλέφωνο, και περνούν τρείς βδομάδες και ούτε σε είδαμε ξανά ούτε σ'ακούσαμε... είσαι και καλλιτέχνης, γρατζουνιστής, υποτίθεται ευαίσθητος... σιγά μη ξαναβγώ εγώ ραντεβού με κανέναν...

Ο καλλιτέχνης Max Zorn δημιουργεί street art που αποτελείται κυρίως από πορτραίτα. Τα μοναδικά του εργαλεία είναι κολλητικές ταινίες συσκευασίας και ένα νυστέρι.

Ιταλικό design. Τον 20ο αιώνα έφτασε να είναι στην κορυφή του παγκόσμιου σχεδιασμού. Ποιοί όμως ήταν οι λόγοι; Το σίγουρο είναι ότι δεν αφορά μόνο την αισθητική... αλλά ένα πολύπλοκο θέμα της Ιταλικής πολιτικής και οικονομίας.

Παράνοια. Και ταξίδια. Ταξιδεύω πολύ τελευταίως – είναι που έχουμε και λεφτά - ψάχνοντας να βρω τη γαλήνη και, αν μη τι άλλο, να επιβεβαιώσω το κοινωνικό μου status. Στη καλύτερη των περιπτώσεων βέβαια με βλέπω να καταλήγω στη Γαλήνη Κηφισίας.

Δε μπορούσα με τίποτα να καταλάβω το λόγο για τον οποίο οι φίλες μου ήθελαν τόσο πολύ να πάμε σε αυτό το πάρτι. Πάρτι σε καράβι έλεγαν… techno ,sexy dress code, age limit… τέρμα darkίλα… «Nαι και τι;» απαντούσα εγώ κάθε φόρα και τρελαινόντουσαν. Το διοργανώνει το Oranje bus, έλεγαν με μια λαχτάρα, λες και αυτός ο Oranje bus ήταν κάνας πανέμορφος μελαχρινός με γένια… αυτά των τριών ημερών… ξέρετε… αυτά τα ωραία.

Μια σύντομη περιγραφή της σχέσης των ιαπώνων με τα οικόσιτα ζωάκια μέσα από διαδικτυακές και τηλεοπτικές σειρές καθώς και φολκλορικές παραδόσεις.

Η εργασία που μου ανατέθηκε είχε ως θέμα την φωτογράφηση της αρχιτεκτονικής στη εγκαταλειμμένη πλαζ της Αρεστούς. Έργο του Έλληνα αρχιτέκτονα, Άρη Κωνσταντινίδη.

…στέλνω μια ηλεκτρονική κάρτα με μπαλόνια και μια φωτογραφία τούρτας με το όνομα του Η. επάνω. Εκείνος βέβαια νόμιζε ότι την έκανα εγώ στο photoshop αλλά του είπα την αλήθεια σε μια κρίση ειλικρίνειας (καλά, το είπα γιατί είμαι πιο περήφανος για τις ερευνητικές μου ικανότητες που απέδωσαν την εν λόγω τούρτα). Την επομένη, την ημέρα των γενεθλίων του, ο Η. με προσκάλεσε σε... υψηλό δείπνο!

Vhils, ή αλλιώς Alexandre Farto. Τα έργα του θα έλεγες πως γεννιούνται από τους τοίχους, κομμάτι της ηλικίας τους, της υφής τους, της ιστορίας τους. Αν η ταυτότητα ενός τοίχου ήταν μια κάρτα στοιχείων όπως οι ανθρώπινες, τότε σίγουρα ο Vhils θα ζωγράφιζε τη φωτογραφία τους. Σανγκάη, Λονδίνο, Μόσχα, Λισαβόνα, Ιαπωνία, Βερολίνο, Μαϊάμι, και η λίστα διαρκώς εμπλουτίζεται με τόπους που ο Alexandre επισκέφτηκε, χαρίζοντας τους μια φωνή που ξεπηδάει, μέσα από δυνάμεις παρακμής και βανδαλισμού, πιο δυναμική από ποτέ.

Είχα καιρό να ανανεώσω τη στήλη μου. Σας ζητάω συγνώμη γι’αυτό, και η αρχισυντάκτρια από πίσω μου φωνάζει που καθυστερώ το άρθρο. Έχει δίκιο, το ξέρω και την αγαπώ. Όμως είχα λόγο, λόγο σοβαρό. Πρόσφατα συνέβη κάτι σημαντικό στη ζωή μου, κάτι που ίσως πάντοτε να το ευχόμουν και να το ήθελα αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν τόλμησα να κυνηγήσω.

Τελικά να πιστεύω στην κινέζικη αστρολογία η απλά να ακολουθώ τη μόδα? Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Την έλευση του Νέου Έτους γιόρτασε στις 10 Φεβρουαρίου η Κίνα. Το έτος αυτό είναι αφιερωμένο στο φίδι.

Ήξερα πως κάτι επρόκειτο να συμβεί. Το ένιωθα. Και αυτό με έκανε να φοβάμαι ακόμη περισσότερο. Ήξερα αρκετά καλά, πως εμείς του είδους μας έχουμε πολύ σωστά προαισθήματα και πως ποτέ μα ποτέ δε κάνουμε λάθος.

1927, Παρίσι! Η Elsa Schiaparelli, ήδη 37 χρονών, σοκάρει με τις ντανταϊστικές και σουρεαλιστικές επιρροές τον κόσμο της μόδας. Η μεγαλύτερη αντίπαλος της Coco Chanel, που κερδίζει τον τίτλο της αληθινής ιδιοφυΐας, συνεργάζεται με τον Dali, τον Cocteau και άλλους καλλιτέχνες της εποχής, και αλλάζει την πορεία της μόδας, προσθέτοντας καινούρια υλικά, έντονα χρώματα, και νέες, επαναστατικές ιδέες στα ρούχα των γυναικών!!

Περπατάς στους δρόμους του Μονάχου, του Παρισιού, γιατί όχι της Χιλής. Δρόμοι διαφορετικών πόλεων που ενώνονται μέσω του φολκλόρ σύμπαντος του Inti. O Χιλιανός καλλιτέχνης δημιουργεί ένα αλλόκοσμο σύνολο χαρακτήρων και θεμάτων που μοιάζουν σαν να ξεπηδούν από τις γηγενείς ιστορίες των Μαπούτσε ή των Ίνκας για τους σαμάνους και τις τελετουργίες τους. Ας πάρουμε μια γεύση της street art φαντασίας του.

Τη μοναδική μέρα εδώ και μήνες που δεν κοίταξα τον παγκόσμιο τύπο αμέσως μόλις ξύπνησα, έμεινα ανενημέρωτος για τα τεκταινόμενα στη γειτονιά μου.Μου τα πρόλαβε ο καλός μου φίλος, Η., που με πήρε τηλέφωνο: Δεν άκουσες τα νέα; (Γκρρρ, σήμερα όχι, δεν πρόλαβα, ποντικομαμή!) Γιατί, τι έγινε πάλι: έπεσε το χρηματιστήριο; Όχι, ένα ελικόπτερο. Τιιιι; Όπως τ'ακούς, σήμερα το πρωί ένα ελικόπτερο χτύπησε πάνω σε έναν γερανό στην κορυφή ενός ψηλού κτηρίου και έπεσε, ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ!

Στα παιδιά -και σε όσους αρέσει να μένουν για πάντα παιδιά- αρέσει να διαβάζουν ιστορίες για ήρωες με κρυμμένη ταυτότητα, που αφιερώνουν τη ζωή τους στο να εξομαλύνουν τα λάθη του μάταιου τούτου κόσμου.

Έλεος. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ αλλά αδύνατον. Δεν είναι οι κραυγές από το δρόμο. Ούτε το κείμενο που έχω μπροστά μου. Είναι που είναι Δεκέμβριος του 2012. Και όλοι χαίρονται (κυρίως με κραυγές) που στις 12/12/12 τελικά δεν τελείωσε τίποτα.