Ο Νίτσε έγραψε «Αυτός που δεν ξέρει να δίνει τίποτα, δεν ξέρει και να νιώθει τίποτα» και ο Αλεχάντρο Ζοντορόβσκι έλεγε «Ό,τι δίνεις το δίνεις σε σένα. Ό,τι δίνεις το αφαιρείς από σένα». Εγώ; Μην περιμένεις να πάρεις, ό,τι δώσεις.
Και για όποιους δυσκολεύονται 手塚治虫… Ό,τι μπορεί να θεωρηθεί ο Disney για τα δυτικά κόμιξ, αποτελεί ο Tezuka για τα ιαπωνικά manga αλλά και τα anime: "the father of manga", "the god of comics" και "kamisama of manga" είναι κάποιοι από τους «τίτλους» που του έχουν αποδοθεί.
Στα μουσεία, θα μου πείτε. Και ημιθανής να είναι, αν την πάρεις και τη στήσεις στον τοίχο ως μεγάλο αριστούργημα, την περιβάλλεις με περισπούδαστες ακαδημαϊκές περικοκλάδες και, κυρίως, αν τη χρησιμοποιήσεις πλυντηριακώς (για να ξεπλύνεις την ντροπή σου, το μαύρο σου χρήμα, τον καημό σου, τις γνώσεις σου, τον μισθό σου, την αδυναμία σου να δημιουργήσεις και τα παρόμοια) έχεις συμβάλει τα μέγιστα στη θανατική της καταδίκη.
Πλησιάζει η μεγάλη μέρα που το πέμπτο κατά σειρά remake της ταινίας “The Great Gatsby” θα προβληθεί στην Ελλάδα. Μια ταινία που θα μας βάλει σε δίλλημα συγκρίσεων με τα προηγούμενα κινηματογραφικά έργα που βασίστηκαν στο ομώνυμο βιβλίο του Scott Fitzgerald. Εγώ, ως φανατική της ταινίας “The Great Gatsby” (1974) με πρωταγωνιστές τον Robert Redford και την Mia Farrow θα προσεγγίσω την ταινία αναφορικά με την ενδυματολογία του έργου.
Θυμάμαι πήγαμε βόλτα. Δε το είχαμε κάνει ποτέ. Τόση ιστορία, τόσο παρελθόν, αλλά μια βόλτα ποτέ.
Τελικά αυτή η στήλη πραγματεύεται street art ή ιστορικά θέματα για τον βίο και πολιτεία της αγγλικής αριστοκρατίας; Πώς ένας «Δούκας» ξετρυπώνει από το μακρινό παρελθόν και απρόσμενα εμφανίζεται ανάμεσα σε spray-paints, στένσιλς και σκαλωσιές, διατηρώντας όμως απαράμιλλη την αίγλη του τίτλου του; Ο νέος κόσμος στον οποίο ο «Μαύρος Δούκας» αναγεννήθηκε δεν χαρακτηρίζεται από χρυσά κουτάλια και επιβλητικά κάστρα. Δεν απαντά πια σε κανέναν βασιλιά, δεν ανήκει σε καμιά σνομπ αριστοκρατία.
H φίλη μου ήταν ανένδοτη: “Δεν του στέλνω μήνυμα. Ούτε εξώδικο δεν θα του έστελνα...να το πάρει και πάνω του!... κατάλαβες δηλαδή, βγαίνουμε, τρώμε, πίνουμε, μας συνοδεύεις σπίτι, μας φιλάς, (καλά φιλιόμαστε αμοιβαίως), μας λες ότι πέρασες πολύ ωραία, κι εμείς επίσης, μας λες καληνύχτα, μας λες ότι θα μας πάρεις τηλέφωνο, και περνούν τρείς βδομάδες και ούτε σε είδαμε ξανά ούτε σ'ακούσαμε... είσαι και καλλιτέχνης, γρατζουνιστής, υποτίθεται ευαίσθητος... σιγά μη ξαναβγώ εγώ ραντεβού με κανέναν...
Ο καλλιτέχνης Max Zorn δημιουργεί street art που αποτελείται κυρίως από πορτραίτα. Τα μοναδικά του εργαλεία είναι κολλητικές ταινίες συσκευασίας και ένα νυστέρι.
Ιταλικό design. Τον 20ο αιώνα έφτασε να είναι στην κορυφή του παγκόσμιου σχεδιασμού. Ποιοί όμως ήταν οι λόγοι; Το σίγουρο είναι ότι δεν αφορά μόνο την αισθητική... αλλά ένα πολύπλοκο θέμα της Ιταλικής πολιτικής και οικονομίας.
Παράνοια. Και ταξίδια. Ταξιδεύω πολύ τελευταίως – είναι που έχουμε και λεφτά - ψάχνοντας να βρω τη γαλήνη και, αν μη τι άλλο, να επιβεβαιώσω το κοινωνικό μου status. Στη καλύτερη των περιπτώσεων βέβαια με βλέπω να καταλήγω στη Γαλήνη Κηφισίας.
Δε μπορούσα με τίποτα να καταλάβω το λόγο για τον οποίο οι φίλες μου ήθελαν τόσο πολύ να πάμε σε αυτό το πάρτι. Πάρτι σε καράβι έλεγαν… techno ,sexy dress code, age limit… τέρμα darkίλα… «Nαι και τι;» απαντούσα εγώ κάθε φόρα και τρελαινόντουσαν. Το διοργανώνει το Oranje bus, έλεγαν με μια λαχτάρα, λες και αυτός ο Oranje bus ήταν κάνας πανέμορφος μελαχρινός με γένια… αυτά των τριών ημερών… ξέρετε… αυτά τα ωραία.
Μια σύντομη περιγραφή της σχέσης των ιαπώνων με τα οικόσιτα ζωάκια μέσα από διαδικτυακές και τηλεοπτικές σειρές καθώς και φολκλορικές παραδόσεις.
Η εργασία που μου ανατέθηκε είχε ως θέμα την φωτογράφηση της αρχιτεκτονικής στη εγκαταλειμμένη πλαζ της Αρεστούς. Έργο του Έλληνα αρχιτέκτονα, Άρη Κωνσταντινίδη.
…στέλνω μια ηλεκτρονική κάρτα με μπαλόνια και μια φωτογραφία τούρτας με το όνομα του Η. επάνω. Εκείνος βέβαια νόμιζε ότι την έκανα εγώ στο photoshop αλλά του είπα την αλήθεια σε μια κρίση ειλικρίνειας (καλά, το είπα γιατί είμαι πιο περήφανος για τις ερευνητικές μου ικανότητες που απέδωσαν την εν λόγω τούρτα). Την επομένη, την ημέρα των γενεθλίων του, ο Η. με προσκάλεσε σε... υψηλό δείπνο!
Vhils, ή αλλιώς Alexandre Farto. Τα έργα του θα έλεγες πως γεννιούνται από τους τοίχους, κομμάτι της ηλικίας τους, της υφής τους, της ιστορίας τους. Αν η ταυτότητα ενός τοίχου ήταν μια κάρτα στοιχείων όπως οι ανθρώπινες, τότε σίγουρα ο Vhils θα ζωγράφιζε τη φωτογραφία τους. Σανγκάη, Λονδίνο, Μόσχα, Λισαβόνα, Ιαπωνία, Βερολίνο, Μαϊάμι, και η λίστα διαρκώς εμπλουτίζεται με τόπους που ο Alexandre επισκέφτηκε, χαρίζοντας τους μια φωνή που ξεπηδάει, μέσα από δυνάμεις παρακμής και βανδαλισμού, πιο δυναμική από ποτέ.
