Όλοι όσοι ασχολούνται με τη μουσική, πέρα από την ευκαιριακή ακρόαση ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο καθ' οδόν για τη δουλειά τους, ένιωσαν σε κάποιον βαθμό το άγγιγμα του θανάτου μέσα στο 2016. Οι απώλειες ήταν πολλές και σημαντικές, και αν ρωτάτε εμένα, επειδή η πλειοψηφία των ιστορικών stars που μεγαλούργησαν στα 60s και 70s βρίσκονται πλέον στο ηλικιακό φάσμα 65-75, οι επόμενες χρονιές είναι εξίσου επικίνδυνες.

Τον Μάιο που μας πέρασε, μας άφησε ο Nick Menza (ούτε καν εντός του προαναφερθέντος φάσματος), ένας από τους πλέον αξιόπιστους και αγαπητούς heavy metal drummers. Έχοντας φτιάξει τη φήμη του κατα κύριο λόγο με την πολύχρονη θητεία του στους Megadeth κι έχοντας στιβαρό ρόλο στην τριπλέτα των κλασικών “Rust In Peace” (1990), “Countdown To Extinction” (1992) και “Youthanasia” (1994), άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην αγαπημένη μας (;) μουσική.

Κι αν ο Nick είχε την τύχη να καθιερωθεί σε μια εποχή που τα media γίνονταν όλο και πιο αποτελεσματικά, οπότε και σήμερα μαθαίνουμε για αυτόν τόσο εύκολα από ένα άνετα προσβάσιμο κειμενάκι σαν κι αυτό, δε συνέβη το ίδιο με τον πατέρα του, τον σαξοφωνίστα Don Menza, παρόλο που η δική του πινελιά στη μουσική ιστορία είναι σαφώς πιο διάσημη.

Ο Don, υπήρξε μέλος της studio band του Henry Mancini και για όσους δεν το μάντεψαν ακόμα, είναι εκείνος ο μουσικός που ηχογράφησε το tenor σαξόφωνο στο πασίγνωστο θέμα του Ροζ Πάνθηρα. Την εποχή των big bands, οι συμμετέχοντες μουσικοί βρίσκονταν πάντα στη σκιά του ιδιοφυούς αρχιμουσικού και μαέστρου, περίπου όπως γίνεται μέχρι σήμερα στις συμφωνικές ορχήστρες.

Ας θυμόμαστε, λοιπόν, το όνομα του ανθρώπου που άφησε να περάσει τέτοιος βελούδινος ήχος μέσα από ένα σμιλευμένο κομμάτι χαλκό. Ό,τι και να λέμε, πρόκειται για σπάνιο ταλέντο.

Ο πατέρας...

Και ο γιος...